Zaburzenie odżywiania, groźne dla zdrowia a nawet życia chorej osoby. Bulimia, podobnie jak anoreksja jest chorobą o podłożu psychicznym.
Polega ona na okresowych napadach żarłoczności z utratą kontroli nad ilością spożywanych pokarmów, ataki przymusu jedzenia, nad którymi pacjent nie potrafi zapanować. Chorzy na bulimię czują się głodni nawet bezpośrednio po jedzeniu. Bulimia jest też czasem określana jako wilczy głód, wilczy apetyt. Chorują głównie młode kobiety, najczęściej nastolatki.
Przyczyny bulimii:
* brak bliskiej osoby, z czym chory nie potrafi sobie poradzić
* brak samoakceptacji
* konflikty rodzinne
* zaburzenia mechanizmów samoregulacji i samokontroli
* uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu
* emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie
* brak akceptacji przez grupę rówieśniczą (wiążący się często ze zmianą środowiska)
Schorzenie to należy odróżnić od zaburzeń związanych z objadaniem się. Chorzy na bulimię, choć zdają sobie sprawę z utraty kontroli nad własnym zachowaniem związanym z odżywianiem się, przejadają się bardzo często, a następnie stosują sposoby kontrolowania wagi ciała, które mogą być niebezpieczne dla zdrowia.
Jest to choroba o podłożu psychicznym, a chorzy na nią zwykle czują się głodni nawet bezpośrednio po jedzeniu. Czasami po wymiotach odczuwają tak wielką ulgę, że przejadają się po to by ponownie je wywołać. Pacjenci dzielą dni na "dobre", gdy nie odczuwają przymusu objadania się, i "złe" kiedy nie mogą powstrzymać łaknienia. Są świadome tego, że niepokój, nuda, stres i uczucie przykrości mogą wyzwalać okresy obżarstwa.
Bulimia bardzo często dotyka osoby, które nie akceptują swojego wyglądu, wagi, nie czują się dobrze w swoim ciele i pragną za wszelką cenę polepszyć swoje samopoczucie. Według Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, pracującego nad uściśleniem kryteriów rozpoznawania bulimii, występuje ona od 4 do 6 razy częściej niż anoreksja.
Objawy bulimii:
* powtarzające się ataki niepohamowanego jedzenia, brak możliwości przerwania ataku jedzenia,
* występowanie co najmniej dwóch ataków tygodniowo przez ostatnie 3 miesiące,
* reagowanie na atak wywoływaniem wymiotów, użyciem środków przeczyszczających, wprowadzeniem głodówki lub intensywnych ćwiczeń fizycznych,
* stała nadmierna troska o wygląd zewnętrzny i masę ciała.
Bulimia, podobnie jak anoreksja, dzieli się na dwa typy. Pierwszy z nich to typ przeczyszczający czyli taki, w którym po napadzie żarłoczności następuje prowokowanie wymiotów oraz używanie środków przeczyszczających. Drugi to typ nieprzeczyszczający, w którym zamiast przeczyszczania się środkami farmakologicznymi i wymuszania wymiotów, chorzy w ramach działań kompensacyjnych stosują ścisłą dietę (często głodówkę), ograniczając ilość spożywanych pokarmów do minimum, bądź też wykonują dużo wyczerpujących ćwiczeń fizycznych (tzw. bulimia sportowa). Na podstawie objawów diagnozuje się chorobę, ale nim rozpocznie się stosowanie jakiejkolwiek terapii, należy wykluczyć schizofrenię oraz uszkodzenie mózgu, które także mogą być przyczynami nadmiernego łaknienia.
Zmiany fizyczne i psychiczne u osób cierpiących na bulimię:
* niedobory pokarmowe
* odwodnienie
* zmęczenie
* ospałość
* zły nastrój
* niepokój
* zaparcia
* bóle głowy
* niedociśnienie tętnicze
* dyskomfort w jamie brzusznej
* zaburzenia równowagi elektrolitycznej
* nieregularne miesiączki lub ich brak
* sucha skóra
* zgrubienia skóry palców (od prowokowania wymiotów)
* rany lub blizny na grzbietach dłoni
* uszkodzenie szkliwa zębów
* uszkodzenie naczynek krwionośnych w oczach
* opuchlizna twarzy i policzków (zapalenia ślinianek)
* awitaminoza
* rozciągnięcie żołądka do znacznych rozmiarów
* osłabienie serca, wątroby i układu pokarmowego
* podrażnienie przełyku, zgaga, refluks
* w skrajnych przypadkach - pęknięcie przełyku lub przepony
* niechęć do samej siebie
* stany depresyjne
* poczucie wstydu i upokorzenia
* psychiczne uzależnienie od środków przeczyszczających i odwadniających
Bulimia jest chorobą poważną i trudną w leczeniu. W leczeniu bulimii stosuje się głównie psychoterapię, ponieważ obsesja chorych by nie być otyłym ma podłoże w zaburzonym obrazie własnej osoby.
W zależności od rodzaju i formy prowadzonych oddziaływań psychoterapia może trwać od 2-3 miesięcy do dwóch lat. Najogólniej leczenie psychoterapeutyczne polega na stopniowym przyswajaniu strategii, sposobów radzenia sobie z sytuacjami stresującymi. Mniejsze zastosowanie znajdują niekiedy także leki przeciwdepresyjne.
| Tak..... zgadza się, | 27 Lis, 23:06 | |
| Dzień dobry, chciałam | 27 Lis, 21:08 | |
| Panie Doktorze,kłania się | 20 Lis, 14:48 | |
| Dn. 18 listopada 2024 r. | 20 Lis, 11:46 | |
| Ego Pana Pniewskiego nie | 12 Lis, 11:57 | |
| Bardzo polecam - miła | 8 Lis, 17:44 | |
| Bardzo polecam! Pani Alicja | 8 Lis, 10:01 | |
| Witam Pani Sylwio To co Pani | 6 Lis, 17:27 | |
| Poszła Pani do Lekarza z | 6 Lis, 13:41 | |
| W klinice panuje przyjazna i | 31 Paź, 11:06 |
JAKA MOZNA MIEC OPINIE JAK
JAKA MOZNA MIEC OPINIE JAK SIE CHORUJE NA TO
Witam.od ponad 2 tygodni
Witam.od ponad 2 tygodni moje zachowanie kierunkuje mysli w strone bulimii. Jestem grubasza osoba i od zawsze nia bylam, ponad 2 tyg temu zwymiotowalam peirwszy raz w chwili kiedy sie przejadlam, przynioslo mi to ulge i teraz stosuje te metode prawie codziennie. Sa dni kiedy straam sie ograniczac jedzenie, a jak juz mi sie nie uda to wymuszam wymioty. Od tego czasu raz mialam "napad obzarstwa" kiedy to niemoglam sie opanowac, bylam zaaferowana samym faktem jedzenia, poczym poszlam do toalety (chodz milam swiadomosc ze moge zjesc bo i tak pode to "oddac") Zawsze lubilam jesc i jedzenie traktowalam i traktuje jako jedna z najprzyjemniejszych rzeczy. Nie wiem czy powinnam sie zanipokoic moim zachowaniem. Z jeden strony mam swiadomosc zagrozenia choroba i czuje ze to kontroluje ale z drugie storny te wymioty sa jak uzaleznienie i wcale mi nie przeszkadzaja w zyciu codziennym. mam tez swiadomosc ze to ne ejst dobra droga i skuteczna do schudniecia ale nie mam sil i checi na diety...leczyłam sie u detetyka i nic nie pomoglo... wydaje mi sie ze tylko taka droga mi pomoże. Nie jestem tez silna psychicznie(w co nikt ze znajomych by nie uwierzyl bo raczej ejstem uznawana za wesola i twarda babke-a taka nie jestem!) ogólnie psychicznie sadze ze moje zycie jest bezwartościowe;/ (jestem przed 30-tką)
doradźcie mi, proszę czy JUZ powinnam cos z tym robić czy wstrzymać się chodź jakis czas by zweryfikować czy to tylko chwilowe moje fanaberie i jak wszystkie inne diety -słomiany zapał i przejdzie emi to niebawem (a to mi sie najbardziej prowodpodobne wydaje)
nie wiem co sie ze mna
nie wiem co sie ze mna dzieje . mam 14 lat napoczatku mialam tylko kaszel trwaL ON OK 3 TYG POTEM MIEDZY PIERSIAMI UROSLA MI GURKA I BARDZO BOLI KIEDY KASZLE TERAZ OD 2 TYG PO KAZDYM POSILKU WYMIOTUJE NAJGORZEJ JEST RANO I WIECZOREM CO TO MOZE BYC PROSZE PPOMUZCIE :(
ja zachorowałam na bulimie
ja zachorowałam na bulimie w wieku 16 lat i miałam ją aż do zaczęcia studiów medycznych... Ciężko jest sobie z tą chorobą samemu poradzić...
To jest tak jak z uzależnieniem każdym innym np. jak palenie papierosów...zawsze się mówi ze to już ostatni raz...... nigdy nie wychodzi
witajcie,moja opinia jet
witajcie,moja opinia jet taka ze zgadzam sie z tym conapizali o bulimi-napisze prostymi slowami-moge tak napisac ze Bylam chora na bulimie-w wieku 17 lat zachorowalam na ta straszna chorobe,chorowalam na nia przez kilka dobrych lat i mialam po niektore objawy tej choroby.... ale nieleczylam sie u lekarza...bo niewiedzialam ze to jest choroba ,dowiedzialam sie od telawizji ze jeteem chora bo ogladalam reportaz na temat tej choroby i tak dowiedzialam sie-bylto dla mnie szok i niewiedzialam do kogo mam zwrocic sie o pomoc do jakiego lekarza,szukalam nieznalazlam i postanowilam tym zrobic...cos poszlam na intuicje[duzo pomogla mi intuicjawzyciu]w moge tak napisac -ze ssama-i terazz z pomoca pani psycholognie wyleczylam sie..Dziewczyny jak macie problem taki to niebojcie sie zglaszajcie sie do lekarzy zeby bylo niezapozno...lekarze pomoga wam.....zycze duzo zdrowka wam wszystkim...pozdrawiam cieplutko..... -Doswiadczona-Tatiana
Napisz opinię