Zawał serca

• Choroby układu krążenia
• Bladość
• Ból w klatce piersiowej
• Duszność
• Lęk
• Obfite poty
• Omdlenie
• Osłabienie
• Pobudzenie ruchowe
• Spadek ciśnienia tętniczego
• Tachykardia

Zmniejszenie się przepływu krwi przez tkanki i narządy określane jest jako niewydolność krążenia.
Niewydolność krążenia może mieć związek:
- ze zbyt małą objętością krwi przepompowywanej przez serce w ciągu jednej minuty w stosunku do zapotrzebowania organizmu (niewydolność serca),
- zaburzeniami przepływu krwi przez naczynia krwionośne (niewydolność naczyniowa) lub
- jednocześnie obiema tymi przyczynami.

Przewlekła niewydolność wieńcowa powoduje występowanie bólu w klatce piersiowej ( ból wieńcowy) oraz objawów duszności (dusznica lub dławica piersiowa) określanych nazwą angina pectoris. Ostry stan niedokrwienia mięśnia sercowego występuje, gdy dochodzi do martwicy mięśnia sercowego spowodowanej zawałem.

Bezpośrednią przyczyną zawału jest zablokowanie naczynia wieńcowego przez zakrzep lub blaszkę miażdżycową. W tej sytuacji następuje niedotlenienie, a następnie obumieranie (nerkoza) tej części mięśnia sercowego, która była zaopatrywana przez zablokowane naczynie.

Objawami subiektywnymi – podmiotowymi postępującego zawału są:
- ból wieńcowy o dużym nasileniu – ból w klatce piersiowej, który nie ustępuje po podaniu nitrogliceryny
- uczucie lęku
- duszność
- poty
- osłabienie lub omdlenie

Objawami obiektywnymi – przedmiotowymi postępującego są:
- bladość
- lepki pot
- spadek ciśnienia tętniczego
- tachykardia - wzrost częstości akcji serca, lub inne zaburzenia tętna
- pobudzenie ruchowe

W badaniach dodatkowych stwierdza się:
- obecność markerów zawału we krwi
- zmiany EKG
- podwyższony poziom glukozy we krwi
- przyspieszone opadanie krwinek
- wzrost liczby leukocytów we krwi obwodowej

Uszkodzona tkanka uwalnia do krwi wiele enzymów, które w pierwszych dniach w zawale są najlepszymi jego wyznacznikami (m.in kinaza kreatynowa, niektóre aminotransferazy). Na rozległość i lokalizację uszkodzonej tkanki mięśnia sercowego najlepiej wskazują badania elektrokardiologiczne (EKG).

Podczas badań elektrokardiologicznych (EKG) uzyskuje się zapis elektrycznej czynności mięśnia sercowego, złożony z szeregu załamków i odcinków pomiędzy załamkami. Ponieważ uszkodzona podczas zawału część mięśnia sercowego nie przewodzi potencjałów elektrycznych, zmianie ulegają przebiegi załamków i odległości pomiędzy nimi. Podczas regeneracji e miejsce martwiczego fragmentu serca tworzy się tkanka łączna, która ogranicza przewodnictwo elektryczne i nie wykazuje zdolności do kurczenia się. Następuje trwała niewydolność mięśnia sercowego.

Leczenie zawału mięśnia sercowego polega na działaniach ograniczających rozległość martwicy (nerkozy). Zastosowana podjęzykowo nitrogliceryna zmniejsza bóle wieńcowe i obniża ciśnienie krwi w wyniku rozkurczy mięśni gładkich naczyń krwionośnych. W celu rozpuszczenia zakrzepu blokującego naczynie wieńcowe podaje się leki zmniejszające krzepliwość krwi i przyspieszające procesy fibrynolizy (np. Heparynę, kwas acetylosalicylowy i inne).

Zawał mięśnia sercowego występuje na ogół po 40 roku życia, częściej u mężczyzn. Częstsze występowanie zawału stwierdzono też u osób otyłych i z nadciśnieniem tętniczym.

Do czynników ryzyka należą:
- nadciśnienie tętnicze
- płeć męska
- starszy wiek (wiek krytyczny: u mężczyzn 32-50 lat, u kobiet 45-70)
- palenie tytoniu
- inne przyczyny przerostu lewej komory serca (kardiompatia, przerost po stosowaniu leków sterydowych)
- wysoki poziom cholesterolu
- zaburzona proporcja pomiędzy cholesterolem LDL i HDL
- obecność patologicznej apolipoproteiny
- wysoki poziom trójglicerydów
- wysoki poziom białka ostrej fazy (białko C-reaktywne, CRP)
- wysoki poziom homocysteiny
- niedobory witamin grupy B, zwłaszcza kwasu foliowego
- wysoki poziom kwasu moczowego
- brak aktywności fizycznej
- marskość wątroby (i wynikające z niej zaburzenia metaboliczne)
- cukrzyca
- predyspozycje rodzinne i genetyczne (zawał w rodzinie w wywiadzie)
- otyłość (zwłaszcza brzuszna).

Leczenie:
Chorobę wieńcową można leczyć chirurgicznie . Zabiegi te mają na celu polepszenie ukrwienia zagrożonego fragmentu mięśnia sercowego. Metodą diagnostyczną w typ wypadku jest koronarografia, polegająca na wprowadzeniu do tętnic wieńcowych substancji kontrastujących pod kontrolą rentgenowską. Dzięki temu można wykryć i dokładnie określić miejsce zwężenia naczyń krwionośnych oraz wybrać odpowiednią metodę chirurgiczną. Najczęściej jest to zabieg polegający na wykonaniu pomostu żylnego aortalno-wieńcowego omijającego zwężenie (tzw. Bypass)

Częstym następstwem zawału serca jest migotanie komór (szybkie i nieskoordynowane skurcze o częstotliwości 400-600 razy na minutę), które może stać się przyczyną zatrzymania krążenia. Zatrzymanie krążenia trwające 4-5 minut jest bardzo niebezpieczne, ponieważ prowadzi do nieodwracalnego uszkodzenia mózgu. W tej sytuacji konieczne jest jak najszybsze podjęcie działań reanimacyjnych : zapewnienie drożności dróg oddechowych, sztuczne oddychanie i masaż serca.

Masaż serca musi być wykonywany dopóty, dopóki nie nastąpi przywrócenie krążenia i oddechu pacjenta. Jeśli nadal występuje migotanie komór, dalsze leczenie polega na zastosowaniu krótkotrwałego (2-3 ms) silnego impulsu elektrycznego o napięciu do 7000V, który blokuje funkcje wszystkich ośrodków bodźcotwórczych i pozwala podjąć pracę głównemu ośrodkowi automatyzmu serca – węzłowi zatokowo – przedsionkowemu, co przywraca prawidłowy rytm serca. Metoda ta nazywa się defibrylacją elektryczną.

Napisz opinię

Treść opinii: *

• Dozwolone tagi HTML: <strong> <cite> <i> <b> <ul> <li>
• Znaki końca linii i akapitu dodawane są automatycznie.

CAPTCHA

Pytanie sprawdza czy jesteś człowiekiem, aby zapobiec spamowi.

Co jest na obrazku?: *

Przepisz kod z obrazka (wielkość liter ma znaczenie).